Inmiddels al weer een week in het Cuba van Fidel. Het is een apart land, communistisch maar toch anders. Ik heb het gevoel dat het meer leeft bij het volk? Vergeleken met Guatemala is het hier allemaal prima geregeld. Het doet me zelfs een beetje aan Nederland denken. De mensen zijn aardig, open en relaxed.
We zijn een paar dagen in Havana gebleven maar op zich redelijk snel vertrokken omdat we van plan daar we in het weekend daar weer terug zullen zijn. Als iemand zich trouwens af vraagt waar de afgedankte Nederlandse bussen zijn gebleven, die rijden in Havana rond! Grappig voel me meteen helemaal thuis....
Gisteren zijn we naar het plaatsje Viñales gegaan (ca. 3 uur per bus). Hele mooie heuvels daar, je kunt er prima mountainbiken. Ik mis het mountainbiken wel een beetje, het was voor het eerst in ruim twee maanden dat ik weer eens op een fiets zat, ik kon het nog ;-).
Vandaag zijn we door gereisd naar La Maria Gorda (de dikke Maria). Dit is een onvervalst resort waar alleen toeristen komen. We blijven dan ook maar 1 nachtje in de super-de-luxe cabin (peperduur).
In Maria Gorda heb je mooie stranden en je kunt er duiken. Dus heb ik vandaag weer eens gedoken, het was voor het eerst in twee jaar, dus ik kon wel een refresher gebruiken. Dat zat er echter niet in, komt wel op de boot en dan weet eigenlijk al hoe laat het is. Op de boot is het altijd te druk, er is te weinig tijd etc. Achteraf ging het allemaal wel goed, en na 10 minuten voelde ik me als een vis in het water.
Ik heb trouwens een nieuwe camera gekocht in Mexico Stad (toen ik daar over moest stappen tijdens de vlucht van Guatemala naar Havana). Het mooie van deze camera is dat je er ook onderwater mee kunt fotograferen en filmen (zonder speciale onderwater behuizing). Het is een Olympus 770 SW. En het werkt perfect! Tot 10 meter diepte kun je de camera gebruiken! Vandaag heb ik wat kunnen spelen met de settings en hij werkt ook nog wel wat dieper dan 10 meter. Erg gaaf. Kijk maar eens naar wat foto’s:
Goed tot zover, het plan is om morgen, na nog een duik en wat relaxen op het strand, via Pinar del Rio naar Havana terug te reizen. Wellicht met de trein als dat mogelijk is. Dan zijn we weer een paar dagen in Havana. Om vervolgens door te reizen naar het zuid - oosten van Cuba. Plaatsen als Trinidad en Cienfuegos staan hierbij op het programma.
Nog even genieten van de zonsondergang bij Maria la Gorda!
Hasta la victoria, Siempre!
Alfred & Mia
Sunday, May 20, 2007
Saturday, May 12, 2007
De 1e woodstove veldtest
Afgelopen week heb ik de eerste woodstove veldtest gedaan.
Ik heb hiervoor een klein dorpje uitgezocht in de provincie Quiche. Het dorpje, San Juan Cotzal, heeft ca. 6000 inwoners. Via een stichting die samenwerkt met vrouwen die weven is het contact gelegd. De stoves zijn dan ook uitgezet bij families die allemaal weven.
Voor mijn gevoel was het echt terug in de tijd. De familie waarbij ik logeerde kookte op een open vuur, de keuken was dan ook letterlijk zwart van de rook.
Daarnaast hadden ze twee bedden voor ca. 6 personen. Ze hadden stromend water, maar niet in huis. Het huisje was opgetrokken uit “stenen” gemaakt van leem.
De eerste keer dat we daar aten kreeg ik ook meteen de volle lading qua rook en de “luxe” van rookvrij koken werd mij meteen erg duidelijk. Het toch anders als je zelf pijn in je ogen krijgt van de rook en nauwelijks adem kunt halen. Het probleem begint dan te leven, alhoewel de familie de rook als gewoon ervaart en niet zozeer als een probleem. Gelukkig deed deze familie ook mee aan het experiment dus in de loop van de week werd het beter...
Dit is het zogenaamde 3 steens vuur wat de woodstove dus heel goed kan vervangen.
Het eten bestond uit verse tortillas, rechtstreeks van de “comal” (plaat), gekookte bonen (frigoles), aardappelen, af en toe een soepje en op vrijdag zelfs een beetje kip.
Het was interessant om te zien hoe alles werd gemaakt, en omdat ik veel bij de families over de vloer kwam als ze aan het koken waren moesten we ook vaak even een hapje mee eten. Dus ik heb veel kunnen proeven. Veel gerechten kende ik al vanuit Antigua, maar nu zag ik hoe ze bereid werden. Ze roosteren bijvoorbeeld ook hun eigen koffie, die ze daarna zelf malen. Grappig om te zien.
Hier een van de vrouwen die meewerkt aan de proef, zoals je ziet gaat alles makkelijk samen...
Omdat de mensen daar Ixil spreken en soms een beetje Spaans. Gingen we met z’n drieën op pad. Pedro, een "local" en tevens mijn contact persoon die Ixil en Spaans spreekt en Cristina, een Spaanse "volunteer", die van Spaans weer Engels maakt. Mijn Spaans was helaas (nog) niet goed genoeg om het te redden.
Ik heb de stoves laten staan bij de families, nu ik een aantal weken naar Cuba ga kunnen zij de stoves uitgebreider testen. Over ca. 4 a 5 weken ga ik weer terug...
Adios,
Alfredo
Ik heb hiervoor een klein dorpje uitgezocht in de provincie Quiche. Het dorpje, San Juan Cotzal, heeft ca. 6000 inwoners. Via een stichting die samenwerkt met vrouwen die weven is het contact gelegd. De stoves zijn dan ook uitgezet bij families die allemaal weven.
Voor mijn gevoel was het echt terug in de tijd. De familie waarbij ik logeerde kookte op een open vuur, de keuken was dan ook letterlijk zwart van de rook.
Daarnaast hadden ze twee bedden voor ca. 6 personen. Ze hadden stromend water, maar niet in huis. Het huisje was opgetrokken uit “stenen” gemaakt van leem.
De eerste keer dat we daar aten kreeg ik ook meteen de volle lading qua rook en de “luxe” van rookvrij koken werd mij meteen erg duidelijk. Het toch anders als je zelf pijn in je ogen krijgt van de rook en nauwelijks adem kunt halen. Het probleem begint dan te leven, alhoewel de familie de rook als gewoon ervaart en niet zozeer als een probleem. Gelukkig deed deze familie ook mee aan het experiment dus in de loop van de week werd het beter...
Dit is het zogenaamde 3 steens vuur wat de woodstove dus heel goed kan vervangen.
Het eten bestond uit verse tortillas, rechtstreeks van de “comal” (plaat), gekookte bonen (frigoles), aardappelen, af en toe een soepje en op vrijdag zelfs een beetje kip.
Het was interessant om te zien hoe alles werd gemaakt, en omdat ik veel bij de families over de vloer kwam als ze aan het koken waren moesten we ook vaak even een hapje mee eten. Dus ik heb veel kunnen proeven. Veel gerechten kende ik al vanuit Antigua, maar nu zag ik hoe ze bereid werden. Ze roosteren bijvoorbeeld ook hun eigen koffie, die ze daarna zelf malen. Grappig om te zien.
Hier een van de vrouwen die meewerkt aan de proef, zoals je ziet gaat alles makkelijk samen...
Omdat de mensen daar Ixil spreken en soms een beetje Spaans. Gingen we met z’n drieën op pad. Pedro, een "local" en tevens mijn contact persoon die Ixil en Spaans spreekt en Cristina, een Spaanse "volunteer", die van Spaans weer Engels maakt. Mijn Spaans was helaas (nog) niet goed genoeg om het te redden.
Ik heb de stoves laten staan bij de families, nu ik een aantal weken naar Cuba ga kunnen zij de stoves uitgebreider testen. Over ca. 4 a 5 weken ga ik weer terug...
Adios,
Alfredo
The woodstoves zijn er...
Afgelopen maandag (30 April) zijn de Woodstoves vanuit Brazilië gearriveerd. Is nog best snel gegaan, waren binnen 4 dagen hier. Omdat ze een tijdje op de plank gelegen hebben wilde ik ze allemaal even testen voordat ze het veld in gaan. Dus heb ik woensdag voor de familie soep gekookt op een stove.
Dat ging best goed. Op de markt een zak hout gekocht. Ca, 4,5 kg schat ik. Voor 3 Quetzales (~30 eurocent). Ze verkopen hier hout per staaf (~3x4 cm x ~50 cm, als je het echt wilt weten ;-)) , maar omdat ik voor de stove kleinere stukken nodig heb en ze niet echt enthousiast waren om de stukken klein te maken, was ik allang blij dat ik de zak met rest hout zag staan. Volgens mij was het nog goedkoper ook en ideaal voor de stove.
Afijn, zoals gezegd een lekker soepje gekookt. Al met al 1,5 uur gestookt. En de soep smaakte voortreffelijk. Met name ook omdat het CO2 neutraal is natuurlijk. Al (Gore) ook weer blij.
De pan op het "woodstove" vuurtje:
Uw chefkok ;-)
Adios,
Alfredo
Dat ging best goed. Op de markt een zak hout gekocht. Ca, 4,5 kg schat ik. Voor 3 Quetzales (~30 eurocent). Ze verkopen hier hout per staaf (~3x4 cm x ~50 cm, als je het echt wilt weten ;-)) , maar omdat ik voor de stove kleinere stukken nodig heb en ze niet echt enthousiast waren om de stukken klein te maken, was ik allang blij dat ik de zak met rest hout zag staan. Volgens mij was het nog goedkoper ook en ideaal voor de stove.
Afijn, zoals gezegd een lekker soepje gekookt. Al met al 1,5 uur gestookt. En de soep smaakte voortreffelijk. Met name ook omdat het CO2 neutraal is natuurlijk. Al (Gore) ook weer blij.
De pan op het "woodstove" vuurtje:
Uw chefkok ;-)
Adios,
Alfredo
Tuesday, May 1, 2007
Travelplannen
Hola,
Ik heb even alles zoveel mogelijk bijgewerkt, en ben nu weer bij tot en met april, het is een beetje veel maar neem maar de tijd om het door te lezen want vanaf deze week ga ik reizen en ik weet niet of en hoe makkelijk het is om online te zijn.
Het plan is om twee weken een veld test te gaan doen. De stoves zijn namelijk gisteren aangekomen! Dit is in San Juan de Cotzal, in de provincie Quiche.
Daarna een week of 3 naar Cuba. En daarna misschien nog een weekje naar Belize en enkele toeristische dingen bekijken in Guatemala.
Al met al, denk ik, zo rond half Juni weer in Antigua zal zijn.
Dus jullie zullen het wel zien ;-)
Hasta Luego,
Alfredo
Hola people,
My site is again up to date for the month April.
Because I am going to travel I have no clue when and if it is easy to update, so you will just see. The plan is to start with 2 weeks of fieldtests for the woodstove project and after that I will go to Cuba for 3 weeks. I plan to return via Belize and Guatemala and expect to be back in Antigua around half of June.
For you non-dutch, I also would like to recommend the following site:
http://babelfish.altavista.com/babelfish/tr
-> you can fill in a website and choose which language you would like to translate.
It translates the complete website in English. A bit funny English but probably better then reading only the pictures ;-)
Hasta Luego,
Alfredo
Ik heb even alles zoveel mogelijk bijgewerkt, en ben nu weer bij tot en met april, het is een beetje veel maar neem maar de tijd om het door te lezen want vanaf deze week ga ik reizen en ik weet niet of en hoe makkelijk het is om online te zijn.
Het plan is om twee weken een veld test te gaan doen. De stoves zijn namelijk gisteren aangekomen! Dit is in San Juan de Cotzal, in de provincie Quiche.
Daarna een week of 3 naar Cuba. En daarna misschien nog een weekje naar Belize en enkele toeristische dingen bekijken in Guatemala.
Al met al, denk ik, zo rond half Juni weer in Antigua zal zijn.
Dus jullie zullen het wel zien ;-)
Hasta Luego,
Alfredo
Hola people,
My site is again up to date for the month April.
Because I am going to travel I have no clue when and if it is easy to update, so you will just see. The plan is to start with 2 weeks of fieldtests for the woodstove project and after that I will go to Cuba for 3 weeks. I plan to return via Belize and Guatemala and expect to be back in Antigua around half of June.
For you non-dutch, I also would like to recommend the following site:
http://babelfish.altavista.com/babelfish/tr
-> you can fill in a website and choose which language you would like to translate.
It translates the complete website in English. A bit funny English but probably better then reading only the pictures ;-)
Hasta Luego,
Alfredo
Acatenango 3970 meter (vulkaan #3)
In het weekend van 21 en 22 April stond de beklimming van Acatenango op het programma. Acatenango is een vulkaan die al een tijdje niet meer actief is, onze gids had het er over dat de vulkaan vanaf 1923 niet meer actief is geweest. Het leuke van Acatenango is dat hij naast vulkaan el Fuego ligt. Ik heb het hier al eerder over gehad, omdat deze vulkaan een (kleine) uitbarsting had ca. 4 weken geleden. Vanaf Acatenango heb je een heel goed zicht op Feugo. Dat moesten we dus met eigen ogen zien.
De excursie was door de taal school georganiseerd en op een of andere manier hadden zich alleen Nederlanders opgegeven. (hoezo actieve vakantiesgangers ;-) We waren met ca. 7 Nederlanders en vier Guatemalteken (de gidsen, chauffeurs etc.) De bedoeling was om op zaterdag omhoog te gaan, op de berg te overnachten, op zondag de zonsopkomst te zien en dan weer af te dalen. Het leek me wel leuk om op zo’n grote hoogte te Kamperen.
We hadden twee auto’s een luxe Landcruiser en een Spartaanse pickup. Dat werd dus de pickup, travel like the locals ;-)
Het was wel lachen zo achterin de pickup, volgens mij hadden ze dat hier ook nog niet zo vaak gezien, gringo’s die in de bak vervoerd worden. We werden tijdens de weg omhoog trouwens behoorlijk door elkaar geschud, de wegen waren een “poco” landelijk zegmaar.
De bedoeling was dat we op 3200 meter gedropt werden en dan de laatste 700 meter op eigen kracht moesten doen. Dat bleek in de praktijk iets anders uit te pakken. Wat bleek namelijk het geval, de pickup kon halverwege de berg niet meer op komen. De zandweg was nogal stijl en slipperig, waardoor één band ging doordraaien en de andere stil kwam te staan. Dit zowel voor als achter... erg vreemd.
Voor de technisch geïnteresseerde – (de rest kan deze paragraaf skippen)
Bij zo’n vierwiel drive heb je een differentieel dat gesperd kan worden, bij deze pick up moest dat nog handmatig gedaan worden. Het differentieel stond in de gelockte stand (keuze free en lock). Ik dacht eigenlijk dat het dan niet mogelijk kan zijn dat een van de wielen gaat slippen en de andere stil staat. Daar is juist de sper voor omdat te voorkomen. Kan een van jullie dit misschien even toelichten? Ik heb namelijk het idee dat de lock dus niet werkte....?
Goed daar zijn we weer. We kregen de pickup dus niet verder, en moesten deze achterlaten. De landcruiser kwam er wel doorheen, zij het met moeite. Dus hebben we alle bagage overgeladen en zijn de meiden en de gids verder gereden naar de oorspronkelijk stop plaats. Ik ben samen met Daan en Barry en nog de overige drie gidsen gaan lopen. We zaten op ongeveer 2700 meter, dus moesten een extra 500 meter klimmen. Zonder bagage is dit echter niet echt een probleem.
De weg was overigens best slipperig en bestond uit kleine gravel (van vulkaan gesteente). Ik had mijn teva slippers aangedaan, i.p.v. van mijn kisten, en dat bleek toch niet helemaal een goede keuze (;-0) vanwege alle steentjes die overal tussen kwamen te zitten. Leerpuntje, zeg maar.
Afijn na ca. 1 uur waren we weer bij de landcruiser. De meiden waren inmiddels al verder naar boven gegaan, met de bagage. Wij moesten ook onze bagage meenemen, en dat bleek toch een stuk lastiger te klimmen. Gelukkig waren het maar een goede 50 - 75 hoogtemeters, maar het was echt zwaar. Toch anders met ca. 15kg op je rug ;-) Er zijn mensen die 8 uur lang op die manier klimmen, respect!
Door alle vertraging besloten we dus op ca. 3250 meter te kamperen, hierdoor hoefden we dus niet verder te klimmen met de bepakking. Kwam dat ff goed uit.
Na de tenten opgezet te hebben, konden we bij het kampvuur gezellig avondeten.
Een van de gidsen had flink wat hout bij elkaar gezocht en was behoorlijk ijverig aan het stoken.
Het avondeten bestond uit frigoles (geprakte bonen, het lievelingsgerecht hier) met brood, ham en een soort spuitkaas. Basic zeg maar. Gelukkig had de gids ook wat rum mee genomen dus werd het toch nog gezellig. ;-) Omdat we de volgende morgen rond half vijf op pad wilden hielden we het om half negen al voor gezien.
Het slapen was ook een avontuur op zicht, op 3200 meter wordt het ’s avonds best wel fris dus kon ik mooi mijn slaapzak uittesten (viel niet tegen). Helaas waren de matjes die we gekregen hadden waren niet echt optimaal (om niet te zeggen zwaar ^%$$%#*). Gevolg was dat ik al met al misschien twee uur geslapen heb.
Afijn de volgende morgen was het al gauw half vijf, en al met al waren we om vijf uur aan het lopen. Het was echt heel mooi om de zon op te zien komen boven de wolken tussen de pieken van de vulkanen. Dat maakte alles al de moeite waard!
Ca. twee uur later hadden we de top bereikt. Het was een lekker klimmetje hier en daar best stijl maar goed te doen. Het uitzicht rondom was echt heel mooi. En je kon fuego horen en zien rommelen. De vulkaan klinkt af en toe als het puffen van een stoomtrein, en ook wel als het gerommel van onweer op een grote afstand.
Samen met de gids Jimmy had ik de "moeilijke" route naar de top genomen, hierdoor waren wij wat eerder boven dan de rest van de groep. Bleek dat de route toch niet zo moeilijk was!
Een uit de hand genomen foto van Barry en mij. Op de achtergrond is duidelijk Fuego te zien. Helaas of misschien wel gelukkig geen uitbarsting op dat moment.... ;-)
Ik denk dat we wel een uur of twee lekker relaxed hebben zitten kijken en genieten van de zon.
Daarna kwam de afdaling. Die was erg grappig. Door het losse zand konden we een beetje skiënd naar beneden.
Hierdoor ging het stuk tot 3200 meter erg snel. Daarna was het de tenten afbreken, alles inpakken en afzakken naar de landcruiser. Hier werd de bagage weer opgeslagen en vervolgens moesten we nog een stukje teruglopen naar waar we de pick up achtergelaten hadden. (ca. 500 hoogtemeters). Soms was het zo stijl dat je moest rennen om niet te vallen, het pad was namelijk nogal glad vanwege alle gravel en je schoof makkelijk uit. Dit ging meestal wel goed.
De pickup stond er nog, en na ca. een uurtje waren we weer terug in Antigua. Tijd voor een goeie douche...
De excursie was door de taal school georganiseerd en op een of andere manier hadden zich alleen Nederlanders opgegeven. (hoezo actieve vakantiesgangers ;-) We waren met ca. 7 Nederlanders en vier Guatemalteken (de gidsen, chauffeurs etc.) De bedoeling was om op zaterdag omhoog te gaan, op de berg te overnachten, op zondag de zonsopkomst te zien en dan weer af te dalen. Het leek me wel leuk om op zo’n grote hoogte te Kamperen.
We hadden twee auto’s een luxe Landcruiser en een Spartaanse pickup. Dat werd dus de pickup, travel like the locals ;-)
Het was wel lachen zo achterin de pickup, volgens mij hadden ze dat hier ook nog niet zo vaak gezien, gringo’s die in de bak vervoerd worden. We werden tijdens de weg omhoog trouwens behoorlijk door elkaar geschud, de wegen waren een “poco” landelijk zegmaar.
De bedoeling was dat we op 3200 meter gedropt werden en dan de laatste 700 meter op eigen kracht moesten doen. Dat bleek in de praktijk iets anders uit te pakken. Wat bleek namelijk het geval, de pickup kon halverwege de berg niet meer op komen. De zandweg was nogal stijl en slipperig, waardoor één band ging doordraaien en de andere stil kwam te staan. Dit zowel voor als achter... erg vreemd.
Voor de technisch geïnteresseerde – (de rest kan deze paragraaf skippen)
Bij zo’n vierwiel drive heb je een differentieel dat gesperd kan worden, bij deze pick up moest dat nog handmatig gedaan worden. Het differentieel stond in de gelockte stand (keuze free en lock). Ik dacht eigenlijk dat het dan niet mogelijk kan zijn dat een van de wielen gaat slippen en de andere stil staat. Daar is juist de sper voor omdat te voorkomen. Kan een van jullie dit misschien even toelichten? Ik heb namelijk het idee dat de lock dus niet werkte....?
Goed daar zijn we weer. We kregen de pickup dus niet verder, en moesten deze achterlaten. De landcruiser kwam er wel doorheen, zij het met moeite. Dus hebben we alle bagage overgeladen en zijn de meiden en de gids verder gereden naar de oorspronkelijk stop plaats. Ik ben samen met Daan en Barry en nog de overige drie gidsen gaan lopen. We zaten op ongeveer 2700 meter, dus moesten een extra 500 meter klimmen. Zonder bagage is dit echter niet echt een probleem.
De weg was overigens best slipperig en bestond uit kleine gravel (van vulkaan gesteente). Ik had mijn teva slippers aangedaan, i.p.v. van mijn kisten, en dat bleek toch niet helemaal een goede keuze (;-0) vanwege alle steentjes die overal tussen kwamen te zitten. Leerpuntje, zeg maar.
Afijn na ca. 1 uur waren we weer bij de landcruiser. De meiden waren inmiddels al verder naar boven gegaan, met de bagage. Wij moesten ook onze bagage meenemen, en dat bleek toch een stuk lastiger te klimmen. Gelukkig waren het maar een goede 50 - 75 hoogtemeters, maar het was echt zwaar. Toch anders met ca. 15kg op je rug ;-) Er zijn mensen die 8 uur lang op die manier klimmen, respect!
Door alle vertraging besloten we dus op ca. 3250 meter te kamperen, hierdoor hoefden we dus niet verder te klimmen met de bepakking. Kwam dat ff goed uit.
Na de tenten opgezet te hebben, konden we bij het kampvuur gezellig avondeten.
Een van de gidsen had flink wat hout bij elkaar gezocht en was behoorlijk ijverig aan het stoken.
Het avondeten bestond uit frigoles (geprakte bonen, het lievelingsgerecht hier) met brood, ham en een soort spuitkaas. Basic zeg maar. Gelukkig had de gids ook wat rum mee genomen dus werd het toch nog gezellig. ;-) Omdat we de volgende morgen rond half vijf op pad wilden hielden we het om half negen al voor gezien.
Het slapen was ook een avontuur op zicht, op 3200 meter wordt het ’s avonds best wel fris dus kon ik mooi mijn slaapzak uittesten (viel niet tegen). Helaas waren de matjes die we gekregen hadden waren niet echt optimaal (om niet te zeggen zwaar ^%$$%#*). Gevolg was dat ik al met al misschien twee uur geslapen heb.
Afijn de volgende morgen was het al gauw half vijf, en al met al waren we om vijf uur aan het lopen. Het was echt heel mooi om de zon op te zien komen boven de wolken tussen de pieken van de vulkanen. Dat maakte alles al de moeite waard!
Ca. twee uur later hadden we de top bereikt. Het was een lekker klimmetje hier en daar best stijl maar goed te doen. Het uitzicht rondom was echt heel mooi. En je kon fuego horen en zien rommelen. De vulkaan klinkt af en toe als het puffen van een stoomtrein, en ook wel als het gerommel van onweer op een grote afstand.
Samen met de gids Jimmy had ik de "moeilijke" route naar de top genomen, hierdoor waren wij wat eerder boven dan de rest van de groep. Bleek dat de route toch niet zo moeilijk was!
Een uit de hand genomen foto van Barry en mij. Op de achtergrond is duidelijk Fuego te zien. Helaas of misschien wel gelukkig geen uitbarsting op dat moment.... ;-)
Ik denk dat we wel een uur of twee lekker relaxed hebben zitten kijken en genieten van de zon.
Daarna kwam de afdaling. Die was erg grappig. Door het losse zand konden we een beetje skiënd naar beneden.
Hierdoor ging het stuk tot 3200 meter erg snel. Daarna was het de tenten afbreken, alles inpakken en afzakken naar de landcruiser. Hier werd de bagage weer opgeslagen en vervolgens moesten we nog een stukje teruglopen naar waar we de pick up achtergelaten hadden. (ca. 500 hoogtemeters). Soms was het zo stijl dat je moest rennen om niet te vallen, het pad was namelijk nogal glad vanwege alle gravel en je schoof makkelijk uit. Dit ging meestal wel goed.
De pickup stond er nog, en na ca. een uurtje waren we weer terug in Antigua. Tijd voor een goeie douche...
The Black Beach
Afgelopen weekend (14/15 April) een dagje naar het strand geweest.
Niet Katwijk aan zee, maar Monterico aan de Stille Oceaan ;-) Dit strand staat bekend om zijn zwarte zand (Black Beach). Een shuttle geboekt, die nota bene nog kwam opdagen ook, en ca. 3 uur later waren we in Monterico.
Ondertussen een mooie indruk gekregen van het prachtige land dat Guatemala werkelijk is. Wat ook opviel is dat het een stuk warmer werd, ca. 30 graden ofzo. We zitten in Antigua op 1500 meter waardoor de temperatuur toch vrij aangenaam blijft!
Monterico is op zich niet echt veel bijzonders maar het strand en met name de golven zijn dat wel. De golven waren zeer krachtig, met moeite kon je het 10 minuten in de branding uithouden, daarna was je echt volledig uitgeput.
Je werd helemaal meegevoerd door de golven en als je wat verder ging kon je een beetje op de golven surfen, soms ging je ook een tijdje kopje onder en dan moest je het volhouden tot je weer boven kwam. Een paar keer waren de golven zo sterk dat ik zelfs over de kop ging, heel apart. Het zwarte zand was trouwens ook verrekte heet omdat het alle warmte vasthoudt.
We waren daar met een man of zeven, en een aantal van ons kenden mensen van een andere taalschool die een dag eerder al waren gegaan en daar een hotel hadden. Dus wat later lagen we lekker in “de pool” van het hotel. Wat toch net wat relaxter was.
Op de foto ziet het er behoorlijk paradijselijk uit, maar dat is ook wat vertekend.
De Guatemalteken maken er namelijk een verschrikkelijke puinhoop van, overal ligt zwerfvuil en soms is er zelfs een soort van open riool, is wel jammer want het is echt een mooi land. Maar schijnbaar deert het hun niet?
De weg terug was ook interessant. We hadden een ander busje dat volgepakt zat met “gringo’s” (een stuk of 25). Het busje was dan ook niet vooruit te branden en we werden door alles en iedereen ingehaald. Op een gegeven moment werden we door een flinke vrachtwagen ingehaald en ik dacht nog “hmm, vrij dichtbij” (ik schat 5 a 10 cm). Onze chauffeur dacht dat waarschijnlijk ook, schrok, stuurde vrij krachtig naar rechts en moest toen weer corrigeren, dat ging gelukkig goed. De bandjes piepten wel even. Geen elandproef dus ;-). Gelukkig sliep de helft van de bus, dus geen paniek. Ja het blijft opletten hier in Guatemala met het verkeer...
We moesten met de pont een riviertje oversteken, het waren verbazingwekkend eenvoudige pontjes, gewoon een stalen bak met twee buitenboord motors. Simpel maar het werkt wel. Hier wordt een "chickenbus" overgezet.
Afijn, na 3,5 uur goed terug gekomen in Antigua. (Na wat moeizame stukjes bergop).
English summary:
Monterico – the Black Beach.
Indeed, the sand is black, and damn hot!, the waves are rude (and it was only code yellow; could also be red). But still lots of fun. After ten minutes in the tide you were completely exhausted. I went a few times head over heels and called it a day. Lucky we knew some other people (from another language school) who had a hotel there, so we could “use” their pool, which was really relaxing. Other then that there is not much to mention about Monterico. Except that the locals have no problem with littering, it is really a big dump, which spoils the place a bit (understatement). On the way back we had some nice experience with Guatemalan driving style, but we survived. (A truck overtook us with a margin of 5 to 10 cm, this made our driver get scared, and he reacted by steering strongly to the right, which of course had to be corrected, which he nicely did. Though the tires screamed a bit). Other than that I really enjoyed the trip, especially the really beautiful landscapes that Guatemala has to offer.
Niet Katwijk aan zee, maar Monterico aan de Stille Oceaan ;-) Dit strand staat bekend om zijn zwarte zand (Black Beach). Een shuttle geboekt, die nota bene nog kwam opdagen ook, en ca. 3 uur later waren we in Monterico.
Ondertussen een mooie indruk gekregen van het prachtige land dat Guatemala werkelijk is. Wat ook opviel is dat het een stuk warmer werd, ca. 30 graden ofzo. We zitten in Antigua op 1500 meter waardoor de temperatuur toch vrij aangenaam blijft!
Monterico is op zich niet echt veel bijzonders maar het strand en met name de golven zijn dat wel. De golven waren zeer krachtig, met moeite kon je het 10 minuten in de branding uithouden, daarna was je echt volledig uitgeput.
Je werd helemaal meegevoerd door de golven en als je wat verder ging kon je een beetje op de golven surfen, soms ging je ook een tijdje kopje onder en dan moest je het volhouden tot je weer boven kwam. Een paar keer waren de golven zo sterk dat ik zelfs over de kop ging, heel apart. Het zwarte zand was trouwens ook verrekte heet omdat het alle warmte vasthoudt.
We waren daar met een man of zeven, en een aantal van ons kenden mensen van een andere taalschool die een dag eerder al waren gegaan en daar een hotel hadden. Dus wat later lagen we lekker in “de pool” van het hotel. Wat toch net wat relaxter was.
Op de foto ziet het er behoorlijk paradijselijk uit, maar dat is ook wat vertekend.
De Guatemalteken maken er namelijk een verschrikkelijke puinhoop van, overal ligt zwerfvuil en soms is er zelfs een soort van open riool, is wel jammer want het is echt een mooi land. Maar schijnbaar deert het hun niet?
De weg terug was ook interessant. We hadden een ander busje dat volgepakt zat met “gringo’s” (een stuk of 25). Het busje was dan ook niet vooruit te branden en we werden door alles en iedereen ingehaald. Op een gegeven moment werden we door een flinke vrachtwagen ingehaald en ik dacht nog “hmm, vrij dichtbij” (ik schat 5 a 10 cm). Onze chauffeur dacht dat waarschijnlijk ook, schrok, stuurde vrij krachtig naar rechts en moest toen weer corrigeren, dat ging gelukkig goed. De bandjes piepten wel even. Geen elandproef dus ;-). Gelukkig sliep de helft van de bus, dus geen paniek. Ja het blijft opletten hier in Guatemala met het verkeer...
We moesten met de pont een riviertje oversteken, het waren verbazingwekkend eenvoudige pontjes, gewoon een stalen bak met twee buitenboord motors. Simpel maar het werkt wel. Hier wordt een "chickenbus" overgezet.
Afijn, na 3,5 uur goed terug gekomen in Antigua. (Na wat moeizame stukjes bergop).
English summary:
Monterico – the Black Beach.
Indeed, the sand is black, and damn hot!, the waves are rude (and it was only code yellow; could also be red). But still lots of fun. After ten minutes in the tide you were completely exhausted. I went a few times head over heels and called it a day. Lucky we knew some other people (from another language school) who had a hotel there, so we could “use” their pool, which was really relaxing. Other then that there is not much to mention about Monterico. Except that the locals have no problem with littering, it is really a big dump, which spoils the place a bit (understatement). On the way back we had some nice experience with Guatemalan driving style, but we survived. (A truck overtook us with a margin of 5 to 10 cm, this made our driver get scared, and he reacted by steering strongly to the right, which of course had to be corrected, which he nicely did. Though the tires screamed a bit). Other than that I really enjoyed the trip, especially the really beautiful landscapes that Guatemala has to offer.
Subscribe to:
Posts (Atom)