In het weekend van 21 en 22 April stond de beklimming van Acatenango op het programma. Acatenango is een vulkaan die al een tijdje niet meer actief is, onze gids had het er over dat de vulkaan vanaf 1923 niet meer actief is geweest. Het leuke van Acatenango is dat hij naast vulkaan el Fuego ligt. Ik heb het hier al eerder over gehad, omdat deze vulkaan een (kleine) uitbarsting had ca. 4 weken geleden. Vanaf Acatenango heb je een heel goed zicht op Feugo. Dat moesten we dus met eigen ogen zien.
De excursie was door de taal school georganiseerd en op een of andere manier hadden zich alleen Nederlanders opgegeven. (hoezo actieve vakantiesgangers ;-) We waren met ca. 7 Nederlanders en vier Guatemalteken (de gidsen, chauffeurs etc.) De bedoeling was om op zaterdag omhoog te gaan, op de berg te overnachten, op zondag de zonsopkomst te zien en dan weer af te dalen. Het leek me wel leuk om op zo’n grote hoogte te Kamperen.
We hadden twee auto’s een luxe Landcruiser en een Spartaanse pickup. Dat werd dus de pickup, travel like the locals ;-)
Het was wel lachen zo achterin de pickup, volgens mij hadden ze dat hier ook nog niet zo vaak gezien, gringo’s die in de bak vervoerd worden. We werden tijdens de weg omhoog trouwens behoorlijk door elkaar geschud, de wegen waren een “poco” landelijk zegmaar.
De bedoeling was dat we op 3200 meter gedropt werden en dan de laatste 700 meter op eigen kracht moesten doen. Dat bleek in de praktijk iets anders uit te pakken. Wat bleek namelijk het geval, de pickup kon halverwege de berg niet meer op komen. De zandweg was nogal stijl en slipperig, waardoor één band ging doordraaien en de andere stil kwam te staan. Dit zowel voor als achter... erg vreemd.
Voor de technisch geïnteresseerde – (de rest kan deze paragraaf skippen)
Bij zo’n vierwiel drive heb je een differentieel dat gesperd kan worden, bij deze pick up moest dat nog handmatig gedaan worden. Het differentieel stond in de gelockte stand (keuze free en lock). Ik dacht eigenlijk dat het dan niet mogelijk kan zijn dat een van de wielen gaat slippen en de andere stil staat. Daar is juist de sper voor omdat te voorkomen. Kan een van jullie dit misschien even toelichten? Ik heb namelijk het idee dat de lock dus niet werkte....?
Goed daar zijn we weer. We kregen de pickup dus niet verder, en moesten deze achterlaten. De landcruiser kwam er wel doorheen, zij het met moeite. Dus hebben we alle bagage overgeladen en zijn de meiden en de gids verder gereden naar de oorspronkelijk stop plaats. Ik ben samen met Daan en Barry en nog de overige drie gidsen gaan lopen. We zaten op ongeveer 2700 meter, dus moesten een extra 500 meter klimmen. Zonder bagage is dit echter niet echt een probleem.
De weg was overigens best slipperig en bestond uit kleine gravel (van vulkaan gesteente). Ik had mijn teva slippers aangedaan, i.p.v. van mijn kisten, en dat bleek toch niet helemaal een goede keuze (;-0) vanwege alle steentjes die overal tussen kwamen te zitten. Leerpuntje, zeg maar.
Afijn na ca. 1 uur waren we weer bij de landcruiser. De meiden waren inmiddels al verder naar boven gegaan, met de bagage. Wij moesten ook onze bagage meenemen, en dat bleek toch een stuk lastiger te klimmen. Gelukkig waren het maar een goede 50 - 75 hoogtemeters, maar het was echt zwaar. Toch anders met ca. 15kg op je rug ;-) Er zijn mensen die 8 uur lang op die manier klimmen, respect!
Door alle vertraging besloten we dus op ca. 3250 meter te kamperen, hierdoor hoefden we dus niet verder te klimmen met de bepakking. Kwam dat ff goed uit.
Na de tenten opgezet te hebben, konden we bij het kampvuur gezellig avondeten.
Een van de gidsen had flink wat hout bij elkaar gezocht en was behoorlijk ijverig aan het stoken.
Het avondeten bestond uit frigoles (geprakte bonen, het lievelingsgerecht hier) met brood, ham en een soort spuitkaas. Basic zeg maar. Gelukkig had de gids ook wat rum mee genomen dus werd het toch nog gezellig. ;-) Omdat we de volgende morgen rond half vijf op pad wilden hielden we het om half negen al voor gezien.
Het slapen was ook een avontuur op zicht, op 3200 meter wordt het ’s avonds best wel fris dus kon ik mooi mijn slaapzak uittesten (viel niet tegen). Helaas waren de matjes die we gekregen hadden waren niet echt optimaal (om niet te zeggen zwaar ^%$$%#*). Gevolg was dat ik al met al misschien twee uur geslapen heb.
Afijn de volgende morgen was het al gauw half vijf, en al met al waren we om vijf uur aan het lopen. Het was echt heel mooi om de zon op te zien komen boven de wolken tussen de pieken van de vulkanen. Dat maakte alles al de moeite waard!
Ca. twee uur later hadden we de top bereikt. Het was een lekker klimmetje hier en daar best stijl maar goed te doen. Het uitzicht rondom was echt heel mooi. En je kon fuego horen en zien rommelen. De vulkaan klinkt af en toe als het puffen van een stoomtrein, en ook wel als het gerommel van onweer op een grote afstand.
Samen met de gids Jimmy had ik de "moeilijke" route naar de top genomen, hierdoor waren wij wat eerder boven dan de rest van de groep. Bleek dat de route toch niet zo moeilijk was!
Een uit de hand genomen foto van Barry en mij. Op de achtergrond is duidelijk Fuego te zien. Helaas of misschien wel gelukkig geen uitbarsting op dat moment.... ;-)
Ik denk dat we wel een uur of twee lekker relaxed hebben zitten kijken en genieten van de zon.
Daarna kwam de afdaling. Die was erg grappig. Door het losse zand konden we een beetje skiënd naar beneden.
Hierdoor ging het stuk tot 3200 meter erg snel. Daarna was het de tenten afbreken, alles inpakken en afzakken naar de landcruiser. Hier werd de bagage weer opgeslagen en vervolgens moesten we nog een stukje teruglopen naar waar we de pick up achtergelaten hadden. (ca. 500 hoogtemeters). Soms was het zo stijl dat je moest rennen om niet te vallen, het pad was namelijk nogal glad vanwege alle gravel en je schoof makkelijk uit. Dit ging meestal wel goed.
De pickup stond er nog, en na ca. een uurtje waren we weer terug in Antigua. Tijd voor een goeie douche...
