San Pedro – Lake Atitlan.

De oude hippie commune San Pedro, gelegen aan het meer van Atitlan was ons reisdoel voor dit weekend (7/8 April). Na een helse bergrit, waarin ik na een tijdje maar voorin ben gaan zitten (omdat achterste voren door de bergen rijden te bevorderlijk is om je maag te legen), waren we na ca. 2,5 uur in Panajachel. Ook wel Gringotenango genoemd (plaats van de vreemdelingen). Vanuit hier gingen we met een bootje naar San Pedro (Boot heette de Titanic; zeker de film niet gezien?). Dit was een “bumpy ride” van ca. 20 minuten. Maar stukken beter dan de bergrit. Op de foto Mia, die even laat zien hoe winderig het was op de boot. (met haar ga ik trouwens ook naar Cuba).


San Pedro is een vrij relaxed plaatsje, waar zoals gezegd, nogal wat oude hippies zijn overgebleven uit de jaren 70.


Ik heb er twee ontmoet, eentje zat een beetje voor zich uit te staren (waarschijnlijk van de kaart/stoned). De andere dacht dat ie mij kende van het laatste avondmaal (in een vorige leven wel te verstaan, onthoud dit was het paasweekend). Ondertussen een zakje coke flashend. Waarbij wij later pas realiseerde dat dit waarschijnlijk een soort verkoop actie was. Alle stereotypen die bij een hippie commune horen zijn dus weer bevestigd. Iedereen probeerde hier dan ook van alles te slijten. Ik heb het overigens bij bier gehouden ;-).


Na een lekkere lunch zijn we wat gaan wandelen en kwamen we bij het meer terecht. Daar hebben we een paar biertjes gedronken en van het uitzicht genoten. Op de foto Ditte, Mia, Natalia (Deens) en Ik en Greg (US).



Op een gegeven moment begon het donker te worden en effe later moesten we zelfs rennen om niet doornat te worden, gelukkig was het hotel dichtbij.

’s Avonds nog wat van het nachtleven geproefd, maar niet te lang omdat ik de volgende ochtend op pad ging om de vulkaan San Pedro te beklimmen (3020 meter, ca. 1500 meter klimmen). Zoals te zien op onderstaande foto....



Ik moest om 6 uur ’s ochtends (ja, ja op zondag) me melden bij het reisbureautje (RB). Hierdoor kon ik wel mooi de zon zien opkomen boven het meer.



Vanuit het RB zou de groep vertrekken. Ik was er iets voor zessen en de gids, een klein jong mannetje zat er al. Iets naar zessen kwam de eigenaar van RB, hij gaf de gids wat geld en we konden gaan. Het bleek dat ik de enige in de groep was, wat wil je om zes uur ’s ochtends ;-). Eerst zijn we naar de ingang van het park gelopen (ca. 40 minuten). We kregen meteen gezelschap van een hond. Ik dacht eerst nog dat die bij de gids hoorde, maar dat bleek niet zo te zijn. Een tweede deelnemer dus.

Na een korte pauze bij de ingang van het park, voor ontbijt en het registreren van je naam, kon het echte werk beginnen. Het was best stevig klimmen. Kleine paadjes, soms een beetje glad, geïmproviseerde trapjes, alles ongelijk, en veel wortels, kortom een leuke hike ;-)






Ik kon het tempo aangegeven, Pedro (de hond) liep meestal iets voorop en de gids volgde. Onderweg kwamen we wat “locals” tegen die op de berg gekampeerd hadden, deze kwamen bijna stuiterend naar beneden. Pedro bekeek ze met veel argwaan. Uit een praatje dat onze gids maakte met een aantal van die lui begreep ik dat we in een stevig tempo omhoog gingen. Naarmate we verder ophoog kwamen liep dit tempo overigens wel wat terug. Uiteindelijk waren we rond 9uur ’s ochtends op de top.






Omdat we vrij vroeg waren was het nog helemaal bewolkt, dit was een apart gezicht en gaf een heel rustgevend gevoel.



Effe later begon het wel wat op te trekken en kon je delen van het meer zien, maar dit zette niet door.


Na ca. een kwartier op de top te zijn geweest zijn we naar beneden gegaan. Ik had wat last van mijn knie en kon daarom de gids niet bijhouden bij het naar beneden stuiteren, hierdoor hebben we ook over de terugweg ca. 2 uur gedaan. Eerlijk gezegd vond ik het afdalen lastiger dan het klimmen. Het klimmen was wel vermoeiender. Al met al was het de moeite waard. Onderweg naar beneden kwamen we overigens nog twee Zweedse stellen tegen die zonder gids naar boven gingen, kan natuurlijk ook.

Toen we weer beneden waren bij de ingang van het park namen we afscheid van Pedro en zijn we met een Tjuktjuk naar het Hotel terug gegaan. (Onderweg had ik nog overwogen om Pedro te adopteren, ik bedoel een hond die 1500 meter mee klimt is toch wel bijzonder, maar dit leek me toch te lastig bij de verdere reis.)
De andere waren al uitgecheckt maar ik kon toch nog effe snel douchen, wat wel lekker was. Daarna hebben we nog wat gegeten en toen moesten we al weer terug naar Panajachel. We zijn op de terug weer met de Titanic gegaan, dit keer echter niet rechtstreeks maar een stuk of 10 andere plaatjes afgegaan. Het was interessant om zo wat “meer” te zien. Eigenlijk is er genoeg te zien om nog een paar dagen terug te gaan. (wie weet...)



Op de terugweg zaten we met een beperkte groep in een grote bus, hierdoor zijn we over de snelweg gegaan en niet door de bergen, wat een goed idee was. We hebben nog wel wat meegepikt van de paasfile naar Guatemala city, maar al met al waren we toch redelijk op tijd weer terug in Antigua.

Samana Santa (Goede vrijdag)

Dit was het hoogtepunt van de processies. Antigua was een aantal dagen lang helemaal in de ban van de processies. Meerdere per dag die vaak uren duren. De langste begon om 5 uur ’s ochtends, ging het hele dorp door en was rond een uur of vier weer terug bij de kerk. Tijdens die processie werd er een platform rond gedragen dat door 80 mensen gedragen werd. Toen de ene processie afgelopen was, starte om vier uur bij een andere kerk de volgende processie, die tot ergens in de avond duurde.

Al met al, was het heel druk in Antigua, er werd geschat dat er circa 500.000 mensen op bezoek zijn. Dit is het hoogte punt van het jaar, (en in de weken erna valt op hoe rustig het is).

Omdat ik al redelijk uitgewijd heb in de eerdere “posts” hou ik het nu bij wat foto’s van de processies en de tapijten.









Foto's tweede optocht, mijn spaanse leraar heeft de alfumbra gemaakt die je hier ziet. Deze processie startte bij de kerk Escuela de Cristi, vandaar het logo.







Achterruit van een auto: Jesus is cool!











Hasta Luego,
Alfredo

Tapijtje leggen (Alfumbra)

In het weekend voor Pasen was het tijd voor de jaarlijkse traditie van onze taalschool; het zelf maken van een tapijt van zaagsel voor de optocht van zondag.

Het maken van een tapijt kost veel tijd, en bestaat uit twee stappen. De eerste stap is het kleuren van het zaagsel, hier zijn we zaterdag de halve dag mee bezig geweest. Het komt er neer dat je kleurstof mengt met zaagsel. Een arbeidsintensief werkje waarbij de handjes mee gekleurd worden. In het totaal hebben we denk ik een stuk of 10 kleuren moeten mengen en al met al zijn we met een man of twintig de hele ochtend bezig geweest.


De volgende dag was het tijd voor een nog arbeidsintensiever karwei. Het maken van het tapijt. Enkele leraren (waaronder die van mij) waren al vanaf 7 uur 's ochtends bezig met de voorbereidingen. Het leggen van het zaagselbed en het maken van enkele grote beelden in het midden.


Zo tegen 12 uur werden wij ingezet om de randen in te vullen. Dit was monniken werk, op de knieën verschillende kleuren zaagsel in een mal aanbrengen. Als alle kleuren waren ingevuld de mal voorzichtig oppakken en aan de volgende meter beginnen. Al met al waren we met ca. 20 studenten tot vier uur bezig om het geheel af te maken.





Het leuke was dat ze de optocht vervroegd hadden. Oorspronkelijk zou de optocht om 7 uur langs komen, nu kwam hij echter al om 4 uur. Het laatste uur was dus echt stressen om alles af te krijgen. Het gaf wel een goed groepsgevoel om het met z'n allen te klaren en uit eindelijk waren we denk ik rond 10 voor vier klaar.



Zo'n optocht bestaat uit verschillende onderdelen. Eerst het voetvolk, mensen in paarse gewaden, al dan niet met wierrook slingerend. Deze lopen netjes om je tapijt (Alfumbra) heen.



Daarna komt de daadwerkelijke groep dragers. Zij hebben een zware last bij (een zware eikenhouten?) draagbaar met daarop een beeld dat te maken heeft met de kruistocht van Jezus.


Deze mensen kunnen niet anders dan over het tapijt heen gaan. Hoe dichter bij Pasen hoe groter het aantal dragers (tot wel 80 of 160 toe) en ook hoe zwaarder en groter de draagbaar.



Afijn zo rond vier uur kwamen dus de dragers voorbij. Ik heb een filmpje gemaakt van het moment dat ze op het tapijt stappen. Een vreemd gevoel, omdat het toch allemaal vernietigd wordt. Maar dan realiseer je ook dat de dragers het zwaar hebben en gun je het dat ze over "jouw" tapijt heen gaan. Achteraf had ik er een goed en voldaan gevoel bij. Zoiets van het is klaar.

Als de dragers voorbij zijn komt de fanfare, daarna komen de vrouwen die een beeltenis van Maria meedragen met ook daarachter aan weer een fanfare en dan komt de opruimploeg. Twee vrachtwagens, een tractor met laadschep en een hoop mannen met scheppen en bezems om alles professioneel op te ruimen.



Als iedereen weg is lijkt het net als of er nooit wat gebeurd is....




Alfumbra time (english summary)
Within our language school it is tradition to make an Alfumbra (carpet) each year.
Also this year. On Saturday we used half a day to colour sawdust. This is the material that is used to make the Alfumbra. I think we coloured ~10-15 different colours. It is labour intensive. And you get your hands coloured ;-)
On Sunday some of our teachers started at 7 in the morning to lay down the foundation and start with the bigger drawings that were located in the middle. At 12 o’clock we could start with the very labour intensive making of the edges. In total we had to make three edges. It took us (20-25 people) approximately about to 4 o’clock before we were finished. Just on time for the parade that came by at 4 o’clock. It was supposed to arrive at 7 o’clock but they were early. You can imagine that the last hour was quite stressful, but it also gave us a good group feeling when we finished just in time (JIT). All in all I think it is one of the biggest and most beautiful Alfombra’s that I have seen, and I am very happy to have cooperated on it.
At four the procession came by and it is strange but also rewarding to see the people that carry the heavy load walk across it. Afterwards I felt content. A sort of job well done feeling. But I think once is enough…

Op naar Pasen, Semana Santa (Heilige week)

(English summary at the end.)

Guatemala, en waarschijnlijk heel Zuid- en Midden Amerika is fanatiek Katholiek.
En dat merk je hier goed aan de voorbereidingen naar Pasen toe. Elk weekend tot aan Pasen zijn er optochten die steeds groter en belangrijker worden naarmate ze dichter bij Pasen zijn. Alles wordt hier trouwens ook op opgeknapt zodat het er allemaal spik en span uitziet. Veel gebouwen krijgen bijvoorbeeld een schilderbeurt. En overal worden paarse banjers opgehangen.

Ik heb wat foto’s toegevoegd om een idee te geven. Dit is dus al een aantal weken aan de gang. De optocht van afgelopen weekend begon om 6 uur ’s morgens en eindigde om 2 uur ’s nachts in een ander dorp. Er deden ca. 5000 mensen aan mee die bezig waren met het dragen van de beelden, het maken van de muziek en het opruimen op het einde van de stoet. Sommige mensen van mijn taalschool hebben zich opgegeven om mee te lopen. Ze moeten dan ook een outfit kopen, een soort paarse habijt. (Het is maar waar je voor wil gaan).

Het is heel indrukwekkend om te zien en met name de muziek en de geur van wierook maken het helemaal een aparte ervaring. Naast de afbeeldingen die dus meegedragen worden in de optocht, worden er ook grote straat tapijten gemaakt, alfumbras (ik schat 3 bij 8 meter). Deze zijn opgebouwd uit gekleurd zaagsel en mensen zijn er uren van te voren mee bezig om ze te maken. Ze beginnen er vaak ’s avonds laat al aan en gaan dan de hele nacht door.



Het absurde is dat de optocht gewoon over de tapijten heen loopt waardoor dus uren werk wordt vernietigd.





Onze taalschool organiseert ook het maken van zo’n schilderij. Het lijkt me leuk om hier aan mee te werken. Met name om dan iedereen er doorheen te zien banjeren. Maar ja traditie hè ;-)



English Summary.
Easter is very important in Guatemala. Here in Antigua big processions are held on every weekend up to Easter. Each weekend the procession will increase in importance and will grow longer, bigger and better visited.

To give an example, the procession of last week started at 6 am and lasted till 2 am in the morning. In total 5000 people participated as carriers of the statue’s, making the music and cleaning up afterwards.

Next to the parades and the carrying of the statue’s, people also make sort of murals on the street. The are quite big (up to 3 by 8 meters). The are made up of coloured saw dust. The work is started in the evening and they work all the night, to finish it. The most bizarre thing is that the people of the parade just walk through it. So all the work will be destroyed. Our school will also organize to make a street drawing. I am participating and wonder how I will feel when the parade goes through it….

Get your motor running

Afgelopen vrijdag zijn we met z’n drieën een eindje gaan touren hier in de omgeving van Antigua. We hebben een aantal dorpjes bezocht en totaal een km of 70 gereden (schat ik). We hadden een motor en een scooter gehuurd. Ik had de scooter en Charlotte en Eva gingen op de motor.

Je moet weten dat het echt alleen maar mooi weer is geweest tot nu toe, alleen op het moment dat wij dus op pad zouden gaan begon het te regenen. Eerst zo’n twijfelachtig buitje waarbij je nog zoiets hebt van het zal wel, echter een half uurtje later was het gewoon keihard aan het regenen. Wel typisch trouwens. Maar goed, achteraf blijkt dat het regenseizoen vroeg valt dit jaar (noemen ze hier trouwens winter).

Het begon natuurlijk met de weg zoeken, eerst gingen we op zoek naar een pompstation. Daarna zaten we al op de weg naar Guatemala city, beetje de verkeerde richting op. Dit was een tweebaans eenrichting weg, dus moesten we doorrijden tot we ergens konden draaien. Toen we weer terug waren moesten we alleen in Antigua nog even de juiste weg vinden. Een uur later waren we dan uiteindelijk ook op weg naar het eerste dorpje.


Opvallend was dat je na een half uurtje rijden echt in een hele andere wereld terecht komt. Antigua is toch vooral een comfortabel, net en toeristisch dorpje voorzien van alle gemakken. Daarbuiten is het toch meer de werkelijkheid van Zuid Amerika. Met meer rommel, geen toeristen (op ons drie-en na dan) en het ziet er ook allemaal wat minder gelikt uit. Het echte leven zogezegd ;-). Ik vond het erg gaaf om te zien en ook wel goed om te weten dat ik misschien in de omgeving wel een project zou kunnen doen.


We hebben in het totaal iets van vijf dorpjes bezocht:

Santa Maria Jesus.
San Pedro
San Francisco
San Michiel
Viejo Ciudad

Nog enkele vermeldingswaardige zaken:
In een van de dorpjes waar we gestopt waren voor een kleine pause hadden ze choco gehad van versgemalen cacaobonen.
Echt heel erg lekker!


In een van de plaatjes waren ze bezig met het maken van een Alfumbra (een soort tapijt van zaagsel). Op het pleintje zijn we even gestopt om wat te eten, we waren echt een toeristische attractie! Echt door iedereen nagekeken en door sommige nageschreeuwd. Wel grappig, voor even ;-)


In een van de dorpjes was net die ochtend de koningin van Spanje op bezoek geweest. Dus dat pleintje lag er best opgeruimd bij. Ze hadden daar ook een wasruimte waar een paar vrouwen aan het wassen waren. Grappig om te zien, in Antigua hebben ze dat ook maar ik heb die nog nooit in gebruik gezien.

Een leuke ervaring die ik misschien op de fiets nog eens ga overdoen?

Salude,
Alfredo