San Pedro – Lake Atitlan.

De oude hippie commune San Pedro, gelegen aan het meer van Atitlan was ons reisdoel voor dit weekend (7/8 April). Na een helse bergrit, waarin ik na een tijdje maar voorin ben gaan zitten (omdat achterste voren door de bergen rijden te bevorderlijk is om je maag te legen), waren we na ca. 2,5 uur in Panajachel. Ook wel Gringotenango genoemd (plaats van de vreemdelingen). Vanuit hier gingen we met een bootje naar San Pedro (Boot heette de Titanic; zeker de film niet gezien?). Dit was een “bumpy ride” van ca. 20 minuten. Maar stukken beter dan de bergrit. Op de foto Mia, die even laat zien hoe winderig het was op de boot. (met haar ga ik trouwens ook naar Cuba).


San Pedro is een vrij relaxed plaatsje, waar zoals gezegd, nogal wat oude hippies zijn overgebleven uit de jaren 70.


Ik heb er twee ontmoet, eentje zat een beetje voor zich uit te staren (waarschijnlijk van de kaart/stoned). De andere dacht dat ie mij kende van het laatste avondmaal (in een vorige leven wel te verstaan, onthoud dit was het paasweekend). Ondertussen een zakje coke flashend. Waarbij wij later pas realiseerde dat dit waarschijnlijk een soort verkoop actie was. Alle stereotypen die bij een hippie commune horen zijn dus weer bevestigd. Iedereen probeerde hier dan ook van alles te slijten. Ik heb het overigens bij bier gehouden ;-).


Na een lekkere lunch zijn we wat gaan wandelen en kwamen we bij het meer terecht. Daar hebben we een paar biertjes gedronken en van het uitzicht genoten. Op de foto Ditte, Mia, Natalia (Deens) en Ik en Greg (US).



Op een gegeven moment begon het donker te worden en effe later moesten we zelfs rennen om niet doornat te worden, gelukkig was het hotel dichtbij.

’s Avonds nog wat van het nachtleven geproefd, maar niet te lang omdat ik de volgende ochtend op pad ging om de vulkaan San Pedro te beklimmen (3020 meter, ca. 1500 meter klimmen). Zoals te zien op onderstaande foto....



Ik moest om 6 uur ’s ochtends (ja, ja op zondag) me melden bij het reisbureautje (RB). Hierdoor kon ik wel mooi de zon zien opkomen boven het meer.



Vanuit het RB zou de groep vertrekken. Ik was er iets voor zessen en de gids, een klein jong mannetje zat er al. Iets naar zessen kwam de eigenaar van RB, hij gaf de gids wat geld en we konden gaan. Het bleek dat ik de enige in de groep was, wat wil je om zes uur ’s ochtends ;-). Eerst zijn we naar de ingang van het park gelopen (ca. 40 minuten). We kregen meteen gezelschap van een hond. Ik dacht eerst nog dat die bij de gids hoorde, maar dat bleek niet zo te zijn. Een tweede deelnemer dus.

Na een korte pauze bij de ingang van het park, voor ontbijt en het registreren van je naam, kon het echte werk beginnen. Het was best stevig klimmen. Kleine paadjes, soms een beetje glad, geïmproviseerde trapjes, alles ongelijk, en veel wortels, kortom een leuke hike ;-)






Ik kon het tempo aangegeven, Pedro (de hond) liep meestal iets voorop en de gids volgde. Onderweg kwamen we wat “locals” tegen die op de berg gekampeerd hadden, deze kwamen bijna stuiterend naar beneden. Pedro bekeek ze met veel argwaan. Uit een praatje dat onze gids maakte met een aantal van die lui begreep ik dat we in een stevig tempo omhoog gingen. Naarmate we verder ophoog kwamen liep dit tempo overigens wel wat terug. Uiteindelijk waren we rond 9uur ’s ochtends op de top.






Omdat we vrij vroeg waren was het nog helemaal bewolkt, dit was een apart gezicht en gaf een heel rustgevend gevoel.



Effe later begon het wel wat op te trekken en kon je delen van het meer zien, maar dit zette niet door.


Na ca. een kwartier op de top te zijn geweest zijn we naar beneden gegaan. Ik had wat last van mijn knie en kon daarom de gids niet bijhouden bij het naar beneden stuiteren, hierdoor hebben we ook over de terugweg ca. 2 uur gedaan. Eerlijk gezegd vond ik het afdalen lastiger dan het klimmen. Het klimmen was wel vermoeiender. Al met al was het de moeite waard. Onderweg naar beneden kwamen we overigens nog twee Zweedse stellen tegen die zonder gids naar boven gingen, kan natuurlijk ook.

Toen we weer beneden waren bij de ingang van het park namen we afscheid van Pedro en zijn we met een Tjuktjuk naar het Hotel terug gegaan. (Onderweg had ik nog overwogen om Pedro te adopteren, ik bedoel een hond die 1500 meter mee klimt is toch wel bijzonder, maar dit leek me toch te lastig bij de verdere reis.)
De andere waren al uitgecheckt maar ik kon toch nog effe snel douchen, wat wel lekker was. Daarna hebben we nog wat gegeten en toen moesten we al weer terug naar Panajachel. We zijn op de terug weer met de Titanic gegaan, dit keer echter niet rechtstreeks maar een stuk of 10 andere plaatjes afgegaan. Het was interessant om zo wat “meer” te zien. Eigenlijk is er genoeg te zien om nog een paar dagen terug te gaan. (wie weet...)



Op de terugweg zaten we met een beperkte groep in een grote bus, hierdoor zijn we over de snelweg gegaan en niet door de bergen, wat een goed idee was. We hebben nog wel wat meegepikt van de paasfile naar Guatemala city, maar al met al waren we toch redelijk op tijd weer terug in Antigua.